Солнце было в зените. Медный от пыли диск висел в центре белесого, нечистого неба, ублюдочная тень корчилась и топорщилась под самыми подошвами, то серая и размытая, то вдруг словно оживающая, обретающая резкость очертаний, наливающаяся чернотой и тогда особенно уродливая. Никакой дороги здесь и в помине не было -- была бугристая серо-желтая сухая глина, растрескавшаяся, убитая, твердая, как камень, и до того голая, что совершенно не понятно было, откуда здесь берется такая масса пыли.
Ветер, слава богу, дул в спину. Где-то далеко позади он засасывал в себя неисчислимые тонны гнусной раскаленной пороши и с тупым упорством волочил ее вдоль выжженного солнцем выступа, зажатого между пропастью и Желтой стеной, то выбрасывая ее крутящимся протуберанцем до самого неба, то скручивая туго в гибкие, почти кокетливые, лебединые шеи смерчей, то просто катил клубящимся валом, а потом, вдруг остервенев, швырял колючую муку в спины, в волосы, хлестал, зверея, по мокрому от пота затылку, стегал по рукам, по ушам, набивал карманы, сыпал за шиворот…
Ничего здесь не было, давно уже ничего не было. А может быть, и никогда. Солнце, глина, ветер. Только иногда пронесется, крутясь и подпрыгивая кривляющимся скоморохом, колючий скелет куста, выдранного с корнем бог знает где позади. Ни капли воды, никаких признаков жизни. И только пыль, пыль, пыль, пыль…
Время от времени глина под ногами куда-то пропадала, и начиналось сплошное каменное крошево. Здесь все было раскалено, как в аду. То справа, то слева начинали выглядывать из клубов несущейся пыли гигантские обломки скал – седые, словно мукой припорошенные. Ветер и жара придавали им самые странные и неожиданные очертания, и было страшно, что они вот так – то появляются, то вновь исчезают, как призраки, словно играют в свои каменные прятки. А щебень под ногами становился все крупнее, и вдруг россыпь кончалась, и снова под ногами звенела глина. | Ο ήλιος ήταν στο απόγειό του. Ο χάλκινος από τη σκόνη δίσκος αιωρούνταν στο κέντρο του υπόλευκου θολού ουρανού, μια σιχαμερή σκιά μαζευόταν και απλωνόταν κάτω από τα πέλματα, πότε γκρίζα και ξεπλυμένη και πότε ξάφνου αναστημένη αποκτούσε έντονο περίγραμμα και πλημμύριζε από σκοτεινιά που την έκανε ιδιαίτερα αποκρουστική. Εδώ δεν είχε δρόμο ούτε κατά διάνοια – είχε μια κακοτράχαλη σταχτοκίτρινη λάσπη, ρυτιδωμένη, σπασμένη, σκληρή σαν πέτρα και τόσο γυμνή που ήταν αδύνατο να καταλάβεις από πού έρχεται όλος αυτός ο όγκος της σκόνης. Ο αέρας φυσούσε -δόξα τω Θεώ – από πίσω. Κάπου μακριά εκεί πίσω ρουφούσε μέσα του αναρίθμητους τόνους ελεεινής πυρακτωμένης σκόνης και με ανένδοτο πείσμα τη σβάρνιζε σε όλο το μήκος του πυρωμένου από τον ήλιο ανοίγματος που στριμωχνόταν ανάμεσα στο γκρεμό και το Κίτρινο τείχος, εκτοξεύοντάς την πότε με στροβιλιζόμενα νεφελώματα που υψωνόταν ως πάνω στον ουρανό, πότε πλέκοντάς την σε εύπλαστους -σχεδόν ναρκισσευόμενους σαν κυκνίσιους λαιμούς – στροβίλους και πότε την κυλούσε σε 'βαρελάκια” και, ύστερα, λυσσομανώντας ξαφνικά εκσφενδόνιζε την αγκαθωτή σκόνη σε πλάτες, μαλλιά, βίτσιζε θεριακωμένος τον υγρό από τον ιδρώτα σβέρκο, μαστίγωνε τα χέρια, τα αυτιά, γέμιζε τις τσέπες, περνούσε μέσα απ' το γιακά... Τίποτε δεν είχε εδώ, από καιρό δεν υπήρχε τίποτε. 'Ισως και ποτέ. 'Ηλιος, λάσπη, άνεμος. Από καιρό σε καιρό μονάχα θα περάσει κατρακυλώντας και αναπηδώντας με καμώματα τσιρκολάνου ο αγκαθωτός σκελετός κανενός θάμνου ξεριζωμένου κάπου εκεί πίσω -ένας Θεός ξέρει πού. Ούτε σταγόνα νερού, ούτε σημεία ζωής. Και μόνο σκόνη, σκόνη, σκόνη.... Πότε πότε, η λάσπη χανόταν κάτω από τα πόδια και άρχιζε ένα ατέλειωτο γαρμπίλι. Τα πάντα ήταν πυρωμένα εδώ, σαν στην κόλαση. Πότε από δεξιά και πότε από αριστερά, άρχιζαν να κάνουν την εμφάνισή τους μέσα από τα σύννεφα της φερόμενης σκόνης γιγαντιαία κομμάτια βράχων – γκριζαρισμένα, πασπαλισμένα θαρρείς με αλεύρι. Ο άνεμος και η κάψα τους έδιναν τα πιο περίεργα και αναπάντεχα περιγράμματα και ήταν φοβερό το ότι... έτσι απλά... πότε φανερώνονται και πότε ξαναχάνονται, σαν φαντάσματα, θαρρείς και παίζουν το πέτρινο κρυφτούλι τους. Κι η κροκάλα κάτω από τα πόδια γινόταν όλο και πιο χοντρή και ξάφνου το πετρώδες έδαφος τελείωνε και άρχιζε και πάλι να αντηχεί κάτω από τα πόδια η λάσπη. |