Tak to się nazywa.

Rozkład wielkości porów zmierzony metodą porozymetrii rtęciowej.

Wynaleziona w 1945 r przez Rittera i Drake’a porozymetria rtęciowa pozwala na pomiar objętości i
rozmiaru makro- i mezoporów ciał stałych. W metodzie tej wykorzystuje się jedną z cech rtęci, jaką
jest brak zwilżalności powierzchni większości ciał stałych, dzięki czemu rtęd pod obniżonym
ciśnieniem samoczynnie nie penetruje wnętrza porów. Zwiększenie ciśnienia powoduje
„wepchnięcie” rtęci do wnętrza porów. Znając ilośd rtęci wtłoczonej pod danym ciśnieniem do
wnętrza porów możliwe jest określenie objętości porów oraz ich rozmiarów.

Porozymetria rtęciowa jest jedną z podstawowych metod wyznaczania parametrów struktury porów materiałów porowatych i jest główną metodą wyznaczania rozkładu wymiarów porów. Metoda ta polega na eksperymentalnym wyznaczeniu tzw. krzywej potencjału kapilarnego, wiążącej objętość rtęci wciśniętej w próbkę materiału porowatego z ciśnieniem wciskania, oraz na jej interpretacji w oparciu o model przebiegu tego procesu w materiale porowatym. Standardowym modelem architektury porów wykorzystywanym w porozymetrii rtęciowej jest model kapilarny, w którym przestrzeń porów tworzy wiązka kapilar o stochastycznym rozkładzie średnic przenikających całą próbkę materiału porowatego.