This site uses cookies.
Some of these cookies are essential to the operation of the site,
while others help to improve your experience by providing insights into how the site is being used.
For more information, please see the ProZ.com privacy policy.
Spanish to Galician Galician to Spanish Galician to English Spanish (monolingual) Galician (monolingual) English (monolingual) Portuguese to Spanish Portuguese to Galician
This person has a SecurePRO™ card. Because this person is not a ProZ.com Plus subscriber, to view his or her SecurePRO™ card you must be a ProZ.com Business member or Plus subscriber.
Affiliations
This person is not affiliated with any business or Blue Board record at ProZ.com.
Services
Translation, Editing/proofreading, Language instruction, Native speaker conversation, Subtitling
Expertise
Specializes in:
Art, Arts & Crafts, Painting
Medical: Cardiology
Engineering (general)
IT (Information Technology)
Livestock / Animal Husbandry
Materials (Plastics, Ceramics, etc.)
Media / Multimedia
Telecom(munications)
Architecture
Cooking / Culinary
Also works in:
Linguistics
Music
Medical (general)
Nutrition
Psychology
International Org/Dev/Coop
Law: Contract(s)
Law: Patents, Trademarks, Copyright
Law (general)
Law: Taxation & Customs
Patents
Agriculture
Biology (-tech,-chem,micro-)
Botany
Electronics / Elect Eng
Geology
Medical: Pharmaceuticals
Philosophy
Physics
Science (general)
Zoology
Archaeology
Anthropology
Cinema, Film, TV, Drama
Education / Pedagogy
Government / Politics
History
Social Science, Sociology, Ethics, etc.
Sports / Fitness / Recreation
Textiles / Clothing / Fashion
More
Less
Rates
Portfolio
Sample translations submitted: 1
English to Galician: Conservation Biology: Strict Marine Protected Areas Prevent Reef Shark Declines General field: Science Detailed field: Biology (-tech,-chem,micro-)
Source text - English Conservation Biology: Strict
Marine Protected Areas Prevent Reef Shark Declines
Populations of two coral reef shark species are declining rapidly: the
pattern of decline highlights both the substantial impact of poaching on closed areas and the success of strict no-entry marine protected areas in maintaining healthy shark populations.
National governments have signed up to the Johannesburg World
Summit on Sustainable
Development goal of ‘‘halting the
rate of biodiversity loss by 2010’’.
Conservation efforts have been
devoted to measuring progress
toward this target using indicators
of the changing threat status of
birds and amphibians [1]. Once the
status of an aspect of biodiversity
is known, the next stage is to
identify successful conservation
interventions that have halted
declines and facilitated recoveries
[2]. By comparison to terrestrial
conservation, marine conservation
efforts lag considerably when it comes to measuring and managing
the changing fate of biodiversity.
The problem with marine
biodiversity is there is so much of
it and so little is readily accessible
to the scientific community [3].
The challenge is to assess
a representative portion that is
both accessible to measurement
and indicative of wider trends.
Sharks, rays and chimaeras
(chondrichthyans) are one of the
first marine groups to be subject to
comprehensive scrutiny. A recent
flurry of papers and summaries of
the ongoing World Conservation
Union (IUCN) Global Shark
Assessment [4-8] have
documented a large number of
local regional and global declines
and near extinctions of oceanic and coastal sharks and rays. To date the IUCN/SSC Shark specialist
group has assessed almost half (547 species) of the world’s 1100 species of sharks, rays and
chimaeras and found that 20% are threatened [9].
Determining shark and ray status
is only part of the battle; the next
stage is to determine how best to
halt the declines in shark and ray
biodiversity. Many sharks and rays
are caught incidentally by fisheries
targeting more abundant fishes.
The obvious, but generally
unpalatable, solution is to ban all
fishing activity. But in reality,
halting declines in sharks and rays
requires tools to manage the
difficult trade-off between
conservation values and the
benefits of commercial fisheries.
As reported in this issue of
Current Biology, William Robbins
and colleagues at James Cook
University [10] have inferred
substantial ongoing declines in
the abundance of the two most
archetypal reef sharks — the
whitetip and grey reef sharks
(Figure 1). They have also provided
important insights into what form
of spatial management can
successfully protect these reef
sharks.
The Australian Great Barrier Reef
is managed as one of the world’s
largest marine protected areas,
with the goal of balancing
sustainable fisheries exploitation
and conservation. Spatial
management is implemented as
a series of four zones of varying
levels of fishing restriction and
spatial exclusion of fishing boats.
The zones are: no entry, no take,
limited fishing and open access,
ranked in ascending order of
potential fishing pressure. Fishing
and entry by fishing vessels are
banned from the no-entry zones
and strictly enforced by aerial
surveys. Fishing is also banned in
no-take zones, but fishing boats
are allowed to enter. Fishing is
allowed in limited-fishing and open access zones with varying restrictions on the type and
quantity of fishing gears.
While reef sharks are relatively abundant and important ecological components of coral reef
assemblage, it is very difficult to
estimate their abundance and
status with any confidence. Large roving fishes such as sharks
appear only transiently in fish
censuses, which naturally tend to
be optimised for more abundant
and sedentary coral reef fishes.
Robbins et al. [10] visually
measured the densities of sharks
by swimming 400 metre-long belts
along the crests of 21 replicate
reefs distributed across the four
management ‘treatments’. These
long transects maximise the
chances of encountering rare
transient fishes and have proven
particularly suitable for censusing
large reef fishes, such as groupers,
wrasses, parrotfishes and
sharks [11].
Robbins et al. [10] found that shark densities were substantially lower within the fished zones
compared to the no-entry zones,
with 80% and 97% lower densities
of whitetip and grey reef sharks,
respectively. No-take zones —
where fishing boats are allowed to
anchor but are not legally allowed
to fish — were ineffective. Shark
abundance in the no-take zones
was as low as in the legally fished
zones. Poaching has already been
documented in the no-take zones,
but this new study starkly
highlights the consequences for
shark densities for the first time.
As with any comparative
analyses of large, widely
distributed marine organisms,
there are assumptions to consider.
Spatial comparisons among reefs
assume all replicate reefs were
originally equal, and that the
observed differences in fish
densities are largely attributable to
fishing and management action.
The first question usually raised is
whether other factors, such as
migration, can account for the
spatial variation in shark densities? Robbins et al. [10] provide two
arguments for why it is unlikely that these patterns are due to
asymmetric rates of movement
among the various reef zones.
First, the whitetip reef shark has
relatively high site fidelity, typically moving less than 3 kilometres.
Second, ‘spillover’ theory would predict higher emigration from high shark densities toward less
densely populated reefs [12]. The
authors note, however, that this
would require invoking a less likely, reverse spillover mechanism to
generate the low densities observed in the poached and fished zones.
The second question is whether shark populations on the fished
reefs are coincidentally at naturally low stable densities, or whether the low densities are a result of
population declines? Robbins et al. [10] estimated the population
trajectories of both species using demographic models
parameterised with the age
structures and fertilities of sharks throughout the study area. Most model runs yielded negative
population growth and the median annual decline rates were
steep — 7% and 17% for
whitetip and grey reef sharks,
respectively. Such decline rates are
sufficient to reduce whitetip and
grey reef shark populations to 5
and 0.1% of ‘virgin’ abundance
within 20 years.
A third question is whether
no-entry zones are a suitable
‘control’, and are likely to
represent the densities of unfished
shark populations? Robbins et al.
[10] found that shark densities in
the Great Barrier Reef no-entry
zones are similar to the densities
found at the remote reefs of Cocos
(Keeling) Islands, which lie halfway
between Sri Lanka and Australia in
the Indian Ocean. There is no
record of commercial shark fishing and negligible shark angling at
these islands.
Marine protected areas have
been hailed as the silver bullet to
solve the woes of declining marine
biodiversity. Now, it is increasingly
important to critically scrutinise the
specific benefits (and costs) of
marine protected areas as well as other conservation and
management tools [13,14],
Robbins et al. [10] provide
persuasive evidence for ongoing and potentially threatening
declines of two, charismatic reef shark species. As well as
identifying a conservation problem, they also identify a potential
conservation solution — strictly
protected, large spatial closures
may benefit reef sharks. But these
no-entry zones comprise only 1%
of the Great Barrier Reef area. This raises questions of whether this is sufficient habitat to ensure the
long-term maintenance of viable
shark populations on the Great
Barrier Reef and secondly, whether
the poached ‘no take’ zones are fit
for their intended purpose? Finally,
it is worth considering whether the
aims of the Great Barrier Reef
marine park might be better served by substantially cutting overall
fishing effort on larger scales than hitherto considered.
Translation - Galician Bioloxía da conservación: as zonas mariñas rigorosamente protexidas evitan a extinción dos tiburóns de arrecife.
A poboación de dúas especies de tiburóns de arrecife está a minguar con rapidez: o patrón de decrecemento mostra tanto as importantes repercusións da caza furtiva en zonas cerradas coma o éxito das zonas rigorosamente protexidas da entrada de navíos á hora de manter unha poboación de tiburóns sa.
Nicholas K. Dulvy
Os gobernos nacionais uníronse ó obxectivo de «Detención do ritmo da perda da biodiversidade para 2010» da Cume Mundial de Johannesburgo sobre Desenvolvemento Sustentable. Os esforzos de conservación dedicáronse a medir o progreso cara este obxectivo usando indicadores de cambio de estado de ameaza de paxaros e anfibios. Unha vez se coñece o estado dun aspecto da biodiversidade, o seguinte paso é identificar intervencións de conservación de éxito que detiveran o decrecemento e facilitaran a recuperación desta. Os esforzos de conservación mariña, comparados cos da conservación terrestre, diminuíron de maneira considerable con respecto á avaliación e ó manexo do destino inestable da biodiversidade.
O problema da biodiversidade mariña reside en que é moi abundante e a comunidade científica ten fácil acceso a só unha pequena parte. O desafío consiste en avaliar unha porción representativa que sexa accesible á investigación e indicativa de tendencias máis amplas. Os tiburóns, as raias e as quimeras son algúns dos primeiros grupos mariños que están a ser obxecto dun escrutinio exhaustivo. Unha recente avalancha de documentos e avaliacións da Global Shark Assessment, pertencente á Unión Internacional para a Conservación da Natureza (IUCN), que realiza estudos sobre a poboación mundial de tiburóns, documentaron un alto número de decrecemento local, rexional,mundial e incluso a case extinción de tiburóns e raias oceánicos e costeiros. Ata agora, o equipo de especialistas en tiburóns da Comisión de Supervivencia de Especies (SSC) da IUCN avaliaron case a metade (574 especies) das 1100 especies de tiburóns, quimeras e raias que hai no mundo e concluíron que o 20% delas está ameazada.
Precisar o estado dos tiburóns e das raias é só parte da batalla; o seguinte paso é determinar como deter o decrecemento da biodiversidade destes. Moitos son capturados accidentalmente por barcos pesqueiros que buscan peixes máis abundantes. A solución obvia, pero, en xeral, desagradable, é prohibir calquera actividade pesqueira. Pero na realidade, parar o decrecemento dos tiburóns e das raias require certas ferramentas para manexar o difícil equilibrio entre os valores da conservación e os beneficios da pesca comercial. Tal como se recolle neste artigo, William Robbins e os seus compañeiros da Universidade James Cook inferiron unha continua redución substancial da abundancia dos dous principais arquetipos de tiburóns de arrecife: o tiburón de arrecife de punta branca e o tiburón gris (Ilustración 1). Tamén proporcionaron información sobre que xestión espacial pode protexer con éxito ós tiburóns de arrecife.
A Gran Barreira de Coral australiana é unha das zonas mariñas protexidas máis grandes do mundo, co fin de equilibrar a explotación e a conservación pesqueira sustentable. A xestión espacial lévase a cabo nunha serie de catro zonas de niveis variados de restricións de pesca e da exclusión espacial de barcos pesqueiros. As zonas son: zona de non entrada, zona de non recolección, zona de pesca restrinxida e zona de libre acceso, citadas en orde ascendente por posible presión pesqueira. A pesca e a entrada de embarcacións pesqueiras están prohibidas nas zonas de non entrada e vixiadas rigorosamente por recoñecemento aéreo. Tamén está vedada a pesca na zona de non recolección, aínda que se permite a entrada de barcos. Autorízase a pesca nas zonas de pesca restrinxida e de libre acceso con varias limitacións con respecto ó tipo e á cantidade utensilios de pesca.
A pesar de que a poboación de tiburóns de arrecife é relativamente abundante e un importante compoñente ecolóxico do conxunto de arrecifes de coral, resulta arduo coñecer o seu número e estado con total seguridade. Os grandes peixes migratorios, como os tiburóns, aparecen só de cando en vez nos rexistros, e estes adoitan ser máis fiables para tipos de peixes de arrecife máis abundantes e sedentarios. Robbins et al. colocaron correas de 400 metros de lonxitude a través das cristas de 21 arrecifes semellantes distribuídos ó longo das catro zonas de xestión para avaliar de maneira visual a densidade dos tiburóns. Estas amplas seccións aumentaron as posibilidades de atopar peixes migratorios menos comúns e mostraron ser particularmente aptos para rexistrar peixes grandes de arrecife, tales como chernas, lábridos, espáridos e tiburóns.
Robbins et al. descubriron que o número de tiburóns era substancialmente máis baixo nas zonas onde se pesca comparándoas cas zonas de non entrada, cunha densidade do 80% e o 97% menos de tiburóns de arrecife de punta branca e de tiburóns grises respectivamente. As zonas de non recolección, onde ós barcos se lles permite ancorar, mais non pescar de maneira legal, non eran efectivas. O número de tiburóns nestas zonas era tan baixo coma nas zonas onde pescar é legal. Xa se coñecía a existencia de caza furtiva nas zonas de non recolección, pero este novo estudo mostra por primeira vez e sen ambaxes as consecuencias que esta ten na densidade dos tiburóns.
Como en calquera análise comparativa de organismos mariños grandes e amplamente distribuídos, hai hipóteses que considerar. As comparacións espaciais entre arrecifes fan supoñer que tódolos arrecifes semellantes eran iguais na súa orixe, e que as diferenzas que se observan nas densidades dos peixes atribúense á pesca e á xestión. A primeira pregunta que normalmente se fai é se outros factores, como a migración, poden influír na variación da densidade de tiburóns. Robbins et al. dan dúas respostas a por que non é probable que estes patróns se deban a ritmos asimétricos de movemento entre as diferentes zonas. A primeira é que o tiburón de arrecife de punta branca ten unha fidelidade relativamente alta a un lugar xa que normalmente se move menos de 3 quilómetros. A segunda argumenta que a teoría do «exceso» prediría a emigración dun número maior de tiburóns cara arrecifes con menor densidade de poboación. Os autores, non obstante, advirten que isto requiriría recorrer a un mecanismo pouco probable de exceso revertido para xerar as baixas densidades que se observan nas zonas de pesca e caza furtiva.
A segunda pregunta é se a poboación de tiburóns nos arrecifes de pesca ten, por coincidencia, baixas densidades estables por natureza ou se estas son resultado dunha diminución de exemplares. Robbins et al. avaliaron a poboación de ambas especies usando modelos demográficos con parámetros de estrutura de idade e fertilización dos tiburóns en toda a área de estudo. A maioría dos modelos mostrou un crecemento negativo e a media anual do ritmo de decrecemento foi dun elevado 7% e 17% para os tiburóns de arrecife de punta branca e os tiburóns grises respectivamente. Tales ritmos son suficientes para reducir a poboación destes tiburóns do 5 ó 0,1% da cantidade «virxe» en 20 anos.
A terceira pregunta é se as zonas de non entrada representan un control eficaz, e se é probable que representen a densidade de poboacións de tiburóns que non se pescan. Robbins et al. descubriron que as densidades de tiburóns nas zonas de non entrada da Gran Barreira de Coral eran parecidas ás densidades atopadas nos remotos arrecifes das Illas Cocos (ou Keeling), no Océano Pacífico a metade de camiño entre Sri Lanka e Australia. Non hai rexistro de pesca comercial de tiburón nin de pesca con caña dos mesmos nestas illas.
As zonas mariñas protexidas identificáronse como solucións para resolver os problemas da decrecente biodiversidade mariña. Por isto, é cada vez máis importante facer un escrutinio crítico dos beneficios (e custos) específicos das zonas mariñas protexidas e doutras ferramentas de xestión e conservación. Robbins et al. proporcionaron probas persuasivas da continua e potencial ameaza de dúas especies de tiburóns de arrecife características. Tamén identificaron unha posible solución de conservación, peches longos e espazosos rigorosamente protexidos poden beneficiar ós tiburóns de arrecife. Pero as zonas de non entrada representan só o 1% da Gran Barreira de Coral. Por isto se fan preguntas como se estas son un hábitat suficiente para asegurar o mantemento a longo prazo de tiburóns de arrecife viables na Gran Barreira de Coral e se as zonas de non recolección con caza furtiva son axeitadas para o seu fin previsto. Por último, paga a pena considerar se os obxectivos do parque mariño da Gran Barreira de Coral mellorarían se se reducise o esforzo pesqueiro total a escalas máis amplas das que se consideraron ata agora.
More
Less
Experience
Years of experience: 11. Registered at ProZ.com: Feb 2021.
Expertise