Eşim bana hamile olduğunu söylediğinde, hani patenle yokuş aşağı daldığınızda midenizde bir çalkalanma olur. İşte o bende oldu. Şüphesiz heyecanlanmıştım ama yine de…Tanrım! Çocuklara bakıcılık yapmak, anneyle babanın yapacağı işti, benim değilki.

İşte karşınızda ben: kötü çizilmiş bir çizgi roman karakteri gibi gözleri yuvarından fırlamış, kuyruğuna kadar terlemiş vaziyette, bir taraftan kedimin dışında başka bir canlının tüm sorumluluğunu ve bakımını üstlenmeye hazırlanırken, bir taraftan da kafamın üzerinde uçuşan envai çeşit soruyla cebelleşmekteyim. Bu küçük insan yavrusunun büyüyüp bir canavar olmaması gibi bir misyon var elimde. Bu çocuk olurda sosyal bir gerizekalıya dönüşürse, bunun yanlışı benden sorulur. Bebek olaki Lüksemburg'u kartta gösteremez, ona daha iyi eğitim sağlayamadığım için yine hata bendedir. Tedavisi gerektiğinde, tabii ki bu da benim başıma patlar. Kısacası hatalı dönüş yapabilmek işten bile değil.

Babamın beni oturtup, çekingen bir tavırla bana kuşlar ve arıları anlatışını hatırlarım. Bu muhtemelen ikimiz için de hayatımızın en ıstırap verici ve sıkıntılı yarım saatı olmuştur. Aynı konuşmayı kendim dışındaki bir canlıya yapabileceğimi tasavvur edemiyorum bile.

Böyle kuruntular için çok erken belki. Bunu yapabilirim diyelim: mükemmel bir baba olacağım. Çocuğum, her açıdan en iyi şekilde, iyi eğitimli, takdir görür bir dünya vatandaşı olarak yetiştirilecek ve kız erkek hangisi olursa olsun benden nefret etmeyecek.

Tabii bu düşüncemin arkasından karımın karnında hala güven içinde uyuyan bebeğimizin kafasına "Ya babam bu işin üstesinden gelemezse?" sorusunun girdiğini ve gözlerinin bir anda panikle açıldığını hayal etmem için çok da zaman geçmesi gerekmiyor.