ProZ.com translation contests »
17th Translation Contest: "The Sounds of Silence" » English to Macedonian » Entry #22594


Source text in English

Translation #22594

A theme of the age, at least in the developed world, is that people crave silence and can find none. The roar of traffic, the ceaseless beep of phones, digital announcements in buses and trains, TV sets blaring even in empty offices, are an endless battery and distraction. The human race is exhausting itself with noise and longs for its opposite—whether in the wilds, on the wide ocean or in some retreat dedicated to stillness and concentration. Alain Corbin, a history professor, writes from his refuge in the Sorbonne, and Erling Kagge, a Norwegian explorer, from his memories of the wastes of Antarctica, where both have tried to escape.

And yet, as Mr Corbin points out in "A History of Silence", there is probably no more noise than there used to be. Before pneumatic tyres, city streets were full of the deafening clang of metal-rimmed wheels and horseshoes on stone. Before voluntary isolation on mobile phones, buses and trains rang with conversation. Newspaper-sellers did not leave their wares in a mute pile, but advertised them at top volume, as did vendors of cherries, violets and fresh mackerel. The theatre and the opera were a chaos of huzzahs and barracking. Even in the countryside, peasants sang as they drudged. They don’t sing now.

What has changed is not so much the level of noise, which previous centuries also complained about, but the level of distraction, which occupies the space that silence might invade. There looms another paradox, because when it does invade—in the depths of a pine forest, in the naked desert, in a suddenly vacated room—it often proves unnerving rather than welcome. Dread creeps in; the ear instinctively fastens on anything, whether fire-hiss or bird call or susurrus of leaves, that will save it from this unknown emptiness. People want silence, but not that much.
Тема на векот, барем во развиениот свет, е дека луѓето копнеат за тишина, а не можат да ја најдат. Бучавата од сообраќајот, непрестаните звучни сигнали на телефоните, дигиталните известувања во автобусите и возовите, галамата од оставените вклучени телевизори во празните канцеларии – сето тоа без прекин бувта и ве деконцентрира. Човечкиот род се истоштува од вревата и чезнее по нејзината спротивност – некаде во дивината, среде океанот или на некое тивко и самотно место одредено за мир и концентрација. Ален Корбин, професор по историја, пишува од неговото прибежиште на „Сорбона“, а Ерлинг Каге, норвешки истражувач, од неговите сеќавања на пустите предели на Антарктикот, каде што и двајцата се обиделе да избегаат.

А сепак, како што посочува г. Корбин во својата книга „Историја на тишината“, вревата во денешно време најверојатно не е поголема од таа што била. Пред да се појават пневматските гуми, градските улици ечеле од заглушувачкото тропотење на тркалата обложени со метален обрач и клопотење на потковиците по калдрмата. Пред луѓето доброволно да се изолираат со своите мобилни телефони, автобусите и возовите одѕвонувале со џагор и разговор. Колпортерите не ги оставале весниците молчаливо на куп, туку ги нуделе и фалеле на сиот глас, исто како што правеле и продавачите на цреши, темјанушки и свежа скуша. Театарот и операта биле вистински хаос од ракоплескање, овации, исвиркување и дофрлување. Дури и во руралните средини, селаните пееле додека р`мбале. Сега не пеат.

Она што се променило не е толку дека има повеќе врева, на која впрочем се жалеле и во претходните векови, туку дека има повеќе работи кои ве деконцентрираат, а тие работи го зафаќаат просторот во кој би можела да навлезе тишината. Тука, пак, наидуваме на еден друг парадокс: кога тишината сепак ќе навлезе некаде - во длабочините на некоја борова шума, во голата пустина, во ненадејно испразнетата соба - таа честопати предизвикува немир наместо пријатност. Нè обзема страв; увото инстинктивно се фаќа за секој звук, било да е тоа шиштење на оган, глас на птица или шумолење на лисје, за да се спаси од таинствената празнотија. Луѓето посакуваат тишина, но не до толку.


Discuss this entry