Ο φίλος μου δεν βρήκε αυτό που έψαχνε, κι απ’ ότι κατάλαβα, τελικά δεν έψαχνε τίποτα, όπως ακριβώς συμβαίνει και σε πολλούς άλλους. Μερικές μανάδες έψαχναν όντως τις κόρες τους και μερικοί άνδρες τις γυναίκες τους, αλλά ούτε μία κόρη δεν έψαχνε τη μάνα της και ούτε μία γυναίκα δεν έψαχνε τον άνδρα της. Μπορεί, έλεγαν, και να τις πήρε ο ύπνος μέσα στη σύγχυση σε κάποιο από τα δωμάτια...Είναι πιθανό, έλεγα εγώ μέσα μου, αλλά όχι ιδιαίτερα.

Ξαφνικά μια μάσκα πετάχτηκε μπροστά μου.

-Εσύ είσαι; με ρώτησε μυστηριωδώς.
-Εγώ είμαι, απάντησα, σίγουρος ότι έλεγα την αλήθεια.
-Αναγνώρισα τη στολή σου, αλλά απόψε είναι αδύνατον. Η Πακίτα είναι εκεί, αλλά ο άνδρας της βάλθηκε να κουβαληθεί, δεν έχουμε ιδέα πού στο διάολο βρήκε εισιτήρια. Τι κρίμα, για φαντάσου! Σε είδαμε, κι επειδή δεν τολμούσε να σου μιλήσει η ίδια, με έστειλε να σου πω ότι αύριο θα βρεθείτε οπωσδήποτε στο Σαρτέν...θα φοράει κόκκινη στολή ντόμινο με άσπρους φιόγκους...
-Εντάξει.
-Θα πας;
-Οπωσδήποτε.
-Και η γυναίκα σου, πού είναι; έλεγε την ίδια ώρα ένα μαύρο ντόμινο που είχε αγκαζέ ένα άλλο, ολόιδιο, σε ένα αλλόκοτο ον που είχε ντυθεί με κερατάκια από πάνω ως κάτω.
-Τέτοια ώρα θα κοιμάται. Παρ’ όλες τις προσπάθειές μου, δεν κατάφερα να την πείσω να έρθει...δεν ξέρω άλλον άνθρωπο που να μισεί τόσο τη διασκέδαση.
-Έτσι ξεκουράζεσαι εσύ και γι'αυτήν. Θα μείνεις όλο το βράδυ;
-Όχι, μέχρι τις τέσσερις.
-Καλά θα κάνεις.
Μετά από αυτά απομακρύνθηκε αυτός με τα κερατάκια, και κρυφάκουσα τους άλλους να μιλάνε:
-Δεν υποπτεύθηκε τίποτα.
-Πώς να υποπτευθεί; Αφού βγήκα μια ώρα μετά από αυτόν...
-Είπε στις τέσσερις;
-Ναι.
-Έχουμε ώρα. Είσαι σίγουρη για την υπηρέτρια;
-Ναι, μην ανησυχείς, γιατί...

Ένα κύμα ανθρώπων έκοψε το νήμα της περιέργειάς μου. Ο υπόλοιπος διάλογος μπερδεύτηκε με τα επαναλαμβανόμενα επιφωνήματα: -με γνώρισες; -σε γνώρισα, κλπ, κλπ.

Μου φαίνεται λοιπόν ότι χάρη στο καλό μου αστέρι είχα φορέσει απόψε ένα ντόμινο ίδιο με όλους τους εραστές, και παρεμπιπτόντως πιο ευτυχισμένο από τον Κεβέδο, που εμφανιζόταν τα βράδια σε όσους περίμεναν για να τους χτυπήσει.

-Ψιτ! Ψιτ! Επιτέλους σε βρήκα, μου είπε μια άλλη μάσκα, ψιλόλιγνη, τραβώντας με από το μπράτσο, με φωνή τρυφερή και κάπως τρεμουλιαστή από την ικανοποίηση που δεν χρειαζόταν να περιμένει άλλο. Έχει ώρα που με ψάχνεις;
-Η αλήθεια είναι πως όχι, γιατί δεν περίμενα να σε βρω.

Ο φίλος μου δεν βρήκε αυτό που έψαχνε κι απ’ ό, τι κατάλαβα, δεν έψαχνε και τίποτα, κι αυτό ακριβώς είναι που συμβαίνει και σε άλλους πολλούς. Ναι, κάποιες μάνες γύρευαν τις κόρες τους και κάποιοι άντρες τις γυναίκες τους, αλλά ούτε μία κόρη δεν αναζητούσε τη μητέρα της, ούτε μία γυναίκα τον άντρα της. Μπορεί — έλεγαν — ν’ αποκοιμήθηκαν μέσα στην παραζάλη σε κανένα δωμάτιο… Δεν αποκλείεται — έλεγα εγώ από μέσα μου — είναι μάλλον απίθανο δε.

Μια μασκαρεμένη ήρθε καταπάνω μου σαν σίφουνας.

— Εσύ είσαι; —με ρώτησε όλο μυστήριο.
— Εγώ είμαι —απάντησα, σίγουρος ότι δεν έλεγα ψέματα.
— Αναγνώρισα την κάπα σου• αλλά αυτή η νύχτα δεν υποφέρεται. Η Πακίτα να είναι εκεί, κι από πάνω, ο άντρας της να έχει βαλθεί να έρθει. Δεν ξέρουμε πού στην ευχή βρήκε εισιτήρια. Κρίμα! Για δες τι ευκαιρία πάει χαμένη… Σε είδαμε κι οι δυο και αφού δεν τολμούσε να σου μιλήσει η ίδια, έστειλε εμένα να σου πω αύριο δίχως άλλο να συναντηθείτε στη Σαρτέν…
Κόκκινη κάπα και άσπρες κορδέλες....
— Εντάξει.
— Μέσα;
— Θα είμαι εκεί.
— Και η γυναίκα σου, φίλε; — είπα σ’ αυτό το φοβερά αλλόκοτο πλάσμα που είχε ντυθεί από την κορφή μέχρι τα νύχια με κέρατα της αφθονίας, σε μια μαύρη κάπα που κρατούσε μια άλλη ολόιδια απ’ το μπράτσο.

— Θα κοιμάται τώρα. Όσο κι αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να την πείσω να έρθει, δεν υπάρχει άνθρωπος που να σιχαίνεται πιο πολύ απ’ αυτήν τις διασκεδάσεις.
— Έτσι θα ξεκουραστείς εσύ και για εκείνη. Σκέφτεσαι να μείνεις εδώ όλο το βράδυ;
— Όχι, μέχρι τις τέσσερις.
— Καλά θα κάνεις.
Κι έτσι απομακρύνθηκε αυτός με τα κερατάκια, και σαν να πήρε τα’ αυτί μου να λένε:
— Τίποτα δεν έχει υποψιαστεί.
— Πώς θα μπορούσε; Αφού έφυγα μια ώρα μετά από εκείνον….
— Στις τέσσερις είπε;
— Ναι.
— Έχουμε χρόνο. Είσαι σίγουρη για την παρακόρη;
— Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, γιατί…
Ένα τσούρμο έκοψε αιφνιδιαστικά το νήμα της περιέργειάς μου. Η υπόλοιπη κουβέντα μπερδεύτηκε με τις φωνές που αντηχούσαν τριγύρω: «με αναγνώρισες;», «σε αναγνώρισα!» και τα λοιπά, κτλ.
«Ε μα δεν ήταν μοιραίο που φόραγα απόψε μια κάπα πανομοιότυπη μ’ αυτήν που είχαν όλοι οι εραστές, σίγουρα πιο ευτυχισμένος από τον Κεβέδο που παρουσιαζόταν τη νύχτα σε όσους περίμεναν, για να τους δείρει;»
— Σσσς! Σσσς! Επιτέλους σε βρήκα —μου είπε αρπάζοντάς με από το μπράτσο μια άλλη φουριόζα μάσκα, με έναν τρυφερό και ενθουσιώδη τόνο στη φωνή, αυτόν της ελπίδας που εκπληρώθηκε. Με έψαχνες ώρα;
— Η αλήθεια πως όχι, γιατί δεν περίμενα να σε συναντήσω.

Ο φίλος μου δεν βρήκε αυτό που έψαχνε, κι εγώ κατέληξα λοιπόν στο συμπέρασμα ότι τίποτα τελικά δεν έψαχνε, ακριβώς όπως συμβαίνει και με άλλους πολλούς. Κάποιες μητέρες, ναι, έψαχναν τις κόρες τους, και κάποιοι σύζυγοι τις γυναίκες τους, αλλά ούτε μία κόρη δεν έψαχνε τη μητέρα της, ούτε μία γυναίκα τον άντρα της. Ίσως—έλεγαν, — μέσα στην παραζάλη να έχουν αποκοιμηθεί σε κανένα δωμάτιο... Μπορεί—έλεγα μέσα μου εγώ, —αλλά είναι μάλλον απίθανο.

Μια μάσκα ήρθε τρέχοντας προς το μέρος μου.

— Εσύ είσαι;, με ρώτησε αινιγματικά.
—Εγώ είμαι, απάντησα, βέβαιος ότι δεν έλεγα ψέματα.
—Γνώρισα το ντόμινο˙ αλλά απόψε είναι αδύνατον. Η Πακίτα είναι εκεί, αλλά ο σύζυγος ήθελε παση θυσία να έρθει. Δεν ξέρουμε πού στο καλό βρήκε εισιτήρια. Τι κρίμα! Πάει η ευκαιρία! Σε είδαμε, αλλά επειδή η ίδια δεν τολμούσε να σου μιλήσει, μ'έστειλε εμένα να σου πω ότι αύριο ο κόσμος να χαλάσει θα ιδωθείτε στο Τηγάνι... Μ' ένα άλικο ντόμινο και λευκές κορδέλες...
—Εντάξει.
— Σύμφωνοι;
—Θα είμαι εκεί.
— Και η γυναίκα σου;, έλεγε σ'ένα πλάσμα αλλόκοτο, ντυμένο με λογής κέρατα της αφθονίας, ένα μαύρο ντόμινο που κρατούσε άλλο ένα ίδιο από το χέρι.
—Τώρα θα κοιμάται. Όσο κι αν το προσπάθησα, δεν κατάφερα να την πείσω να έρθει. Απεχθάνεται τις διασκεδάσεις όσο άλλος κανείς.
—Έτσι θα ξεκουραστείς εσύ για χάρη της. Σκοπεύεις να μείνεις όλη τη νύχτα;
—Όχι, μέχρι τις τέσσερις.
—Καλά κάνεις.
Στο μεταξύ, είχε απομακρυνθεί αυτός με τα κερατάκια, κι ακούστηκαν να λένε:
—Δεν υποψιάζεται τίποτα.
— Καλά, πώς γίνεται; Αφού έφυγα μία ώρα μετά από εκείνον...
— Στις τέσσερις είπε;
—Ναι.
—Έχουμε χρόνο. Είσαι σίγουρη για την υπηρέτρια;
—Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, γιατί...

Ένα κύμα έκοψε το νήμα της περιέργειάς μου...Οι υπόλοιπες λέξεις του διαλόγου έγιναν ένα με τις επαναλαμβανόμενες φωνές: « Με ξέρεις; », « Σε ξέρω» κτλ...

Δεν ήταν λοιπόν της μοίρας μου γραφτό να φέρω απόψε ένα ντόμινο ίδιο μ' αυτά των άλλων εραστών, πιο καλότυχος, παρεμπιπτόντως, εγώ απ' τον Κεβέδο, που το βράδυ έμοιαζε μ' όσους περίμεναν να τους χτυπήσουν?

—Ψιτ! Ψιτ! Επιτέλους σε βρήκα—μου είπε μια άλλη καλλίγραμμη φιγούρα μασκοφορεμένη, αρπάζοντάς με από το χέρι, με φωνή τρυφερή και αναστατωμένη από τη δικαιωμένη προσδοκία. Έχεις πολλή ώρα που με ψάχνεις;
—Όχι ακριβώς, μιας και δεν περίμενα να σε βρω.

Ο φίλος μου δεν βρήκε αυτό που έψαχνε, και όπως είχα υποθέσει, στην ουσία δεν έψαχνε τίποτα, ακριβώς το ίδιο που συμβαίνει και σε πολλούς άλλους. Κάποιες μητέρες, βέβαια, έψαχναν τις κόρες τους, και κάποιοι σύζυγοι τις γυναίκες τους, αλλά ούτε μία κόρη δεν έψαχνε τη μητέρα της, ούτε μία γυναίκα το σύζυγό της. Υπάρχει περίπτωση-έλεγαν,-μέσα στην παραζάλη να έχουν αποκοιμηθεί σε κάποιο δωμάτιο... Περίπτωση ναι-έλεγα εγώ από μέσα μου-αλλά πιθανότητα καμία.

Μια μάσκα ήρθε τρέχοντας προς τα εμένα.

-Εσύ είσαι; - με ρώτησε με μυστηριώδες ύφος.
-Εγώ είμαι-της απάντησα βέβαιος ότι δεν έλεγα ψέματα.
-Βρήκα το ντόμινο. Αλλά απόψε είναι αδύνατο. Η Πακίτα είναι εκειπέρα. Αλλά ο σύζυγος επέμεινε να έρθει. Δεν ξέρουμε που διάολο βρήκε εισιτήρια. Πολύ κρίμα! Κοίτα εδώ περίπτωση! Σε είδαμε πριν, και επειδή δεν τολμούσε να σου μιλήσει η ίδια, με στέλνει για να σου πω ότι αύριο το δίχως άλλο θα ιδωθείτε στο Σαρτέν...Κόκκινο ντόμινο και άσπροι φιόγκοι...
-Ωραία.
-Σύμφωνοι;
-Θα είμαι εκεί.
-Καλά, και η γυναίκα σου που είναι;- έλεγε σε ένα εκκεντρικότατο πλάσμα ντυμένο από πάνω ως κάτω με τα κερατάκια της αφθονίας, ένα μαύρο ντόμινο που κρατούσε αγκαζέ ένα άλλο, ολόιδιο με εκείνο.
-Τώρα θα κοιμάται. Όσο κι αν προσπάθησα, δεν κατάφερα να την πείσω να έρθει. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη εχθρός των διασκεδάσεων.
-Και με την αρετή εκείνης εσύ είσαι ήσυχος. Σκοπεύεις να μείνεις όλη νύχτα;
-Όχι, μέχρι τις τέσσερις.
-Καλά θα κάνεις.
Αμέσως μετά εκείνος με τα κερατάκια απομακρύνθηκε, και μισάκουσα τα παρακάτω λόγια:
-Δεν υποπτεύθηκε τίποτα.
-Πως θα ήταν δυνατόν; Αφού βγήκα μία ώρα μετά από εκείνον...
-Στις τέσσερις είπε;
-Ναι.
-Έχουμε χρόνο. Είσαι σίγουρη για την υπηρέτρια;
-Δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, γιατί...

Ένα κύμα έκοψε το νήμα της περιέργειάς μου. Οι υπόλοιπες λέξεις του διαλόγου ανακατεύτηκαν με τις επαναλαμβανόμενες φωνές: με γνωρίζεις; σε γνωρίζω, και τα λοιπά, κτλ.

Λοιπόν, φως μου, φαίνεται πως απόψε είχα ντυθεί το ίδιο ντόμινο με όλους τους εραστές, πιο ευτυχής εγώ κι από τον Κεβέδο, που έμοιαζαν τη νύχτα με όσους περίμεναν για να τους δείρουν!

-Ψιτ! Ψιτ! Επιτέλους σε βρήκα-μου είπε μια άλλη, κομψή μάσκα, γραπώνοντας το μπράτσο μου, με μια τρυφερή φωνή, αναστατωμένη από την ικανοποίηση της ελπίδας. Είναι ώρα που με ψάχνεις;
-Όχι, εξάλλου δεν περίμενα να σε βρω.

Ο φίλος μου δεν βρήκατε αυτό που ήθελε, και όπως έχω να καυχιέμαι, ήταν ότι δεν ψάχνει για κάτι, το οποίο είναι ακριβώς τι συμβαίνει σε αυτούς και πολλοί άλλοι. Μερικές μητέρες, ναι, ψάχνουν για τις κόρες τους, τους συζύγους τους και μερικές γυναίκες, αλλά δεν είναι μια ανύπαντρη μητέρα ψάχνει για την κόρη της, δεν υπάρχει ούτε μία γυναίκα στο σύζυγό της. Ίσως, είπε,-έχουν αποκοιμηθεί εν μέσω της σύγχυσης από τα μέρη ... Είναι δυνατόν έλεγα για μένα-αλλά δεν είναι πιθανό.

Μια βολή μάσκα ήρθε προς το μέρος μου.

- Είσαι με ρώτησε μυστηριωδώς;.
-Είμαι-απάντησα ότι δεν έχετε ψέματα.
Domino-met? αλλά απόψε είναι αδύνατο? Paquita είναι εκεί? αλλά ο σύζυγος είναι αποφασισμένη να έρθει? Δεν ξέρω πού βρήκε τα τραπεζογραμμάτια κόλαση. Τι κρίμα! Θα δούμε τι ευκαιρία! Έχουμε δει, και δεν τολμούν να μιλήσουν για τον εαυτό της, μου έστειλε να σας πω ότι θα δούμε αύριο χωρίς να αποτύχει στο τηγάνι ... Domino ενσαρκωμένος και λευκές κορδέλες ...
-Εντάξει.
- Είσαι;
-Μου λείπεις.
- Τι γίνεται με τη σύζυγό σας, ο άνθρωπος είπε σε μια σπάνια οντότητα που ντυμένη στα μικρά κέρατα αφθονίας, φορώντας ένα μαύρο ντόμινο ακριβώς ένα άλλο χέρι-le?.
-Ο ύπνος είναι τώρα? ακόμα κι αν έχω κάνει, δεν θα μπορούσε να αποφασίσει να έρθει? δεν υπάρχει άλλος εχθρός διασκέδασης.
-Έτσι, μπορείτε να ξεκουραστείτε στην αρετή? Σκοπεύετε να είναι εδώ όλη τη νύχτα;
-Όχι, μέχρι τέσσερις.
-Έχετε δίκιο.
Σε αυτό ήταν έξω από την κερατίνη και entreoí αυτές τις λέξεις:
«Τίποτα δεν έχει υποψίες.
- Πώς είναι δυνατόν; Αν έφυγα μια ώρα μετά την ...
- Σε τέσσερα λέτε;
-Yup.
-Έχουμε χρόνο. Είστε σίγουροι ότι το κορίτσι;
-Δεν υπάρχει μέριμνα, γιατί ...

Ένα κύμα έκοψε το νήμα της περιέργειά μου? Με άλλα λόγια μπερδεύονται διάλογο επαναλαμβανόμενες φωνές: με ξέρεις; Ξέρω, κλπ., κλπ..

Γιατί, δεν φαίνεται να έχουν φέρει το αστέρι μου απόψε ένα ντόμινο ίση προς όλους τους λάτρεις της, πιο ευτυχισμένοι, βέβαια, ότι Quevedo, που αναζήτησαν λίγες ώρες περιμένοντας να τους χτυπήσει;

- Chis! Chis! Βρήκα τελικά, είπα μια άλλη λεπτή μάσκα, την κατάσχεση μου από το μπράτσο και τρυφερή φωνή και αναδεύεται του ελπίζουν ικανοποιημένοι. Πόσο καιρό έχετε ήθελε;
-Καθόλου, επειδή αναμένουν να βρουν.

Ο φίλος μου βρήκε αυτό που έψαχνε, κι όπως έφτασα να πιστεύω, τελικά δεν έψαχνε τίποτα, πράγμα που συμβαίνει ακριβώς έτσι και σε πολλούς άλλους. Είναι αλήθεια ότι κάποιες μητέρες έψαχναν τις κόρες τους και κάποιοι άντρες τις γυναίκες τους, αλλά ούτε μία κόρη δεν έψαχνε τη μητέρα της και καμία γυναίκα δεν έψαχνε τον άντρα της. Μπορεί, έλεγαν, να τις πήρε ο ύπνος μέσα στη σύγχυση σε κάποιο κομμάτι… Είναι δυνατό, έλεγα εγώ στον εαυτό μου, αλλά δεν είναι πιθανό.

Μια μάσκα ήρθε τρέχοντας προς εμένα.

—Εσύ είσαι; —με ρώτησε με μυστηριώδη τρόπο.
—Εγώ είμαι —της απάντησα σίγουρος ότι δεν έλεγα ψέματα.
—Γνώρισα το ντόμινο, αλλά σήμερα το βράδυ είναι αδύνατο. Η Πακίτα είναι εδώ, αλλά ο άντρας της επέμενε να ‘ρθει κι αυτός. Δεν ξέρουμε πού στο διάτανο βρήκε εισιτήρια. Κρίμα! Ήταν μεγάλη ευκαιρία! Σε είδαμε κι αφού αυτή δεν τολμούσε να σου μιλήσει η ίδια, με στέλνει να σου πω ότι αύριο θα βρεθείτε οπωσδήποτε στο Σαρτέν... Κόκκινο ντόμινο κι άσπροι φιόγκοι...
—Καλά.
—Εντάξει;
—Θα είμαι εκεί.
—Και η γυναίκα σου που είναι; —είπα σ’ ένα πολύ περίεργο ον ντυμένο γεμάτο κερατάκια, ένα μαύρο ντόμινο που κρατούσε από το χέρι ένα άλλο ίδιο μ’ αυτό.
—Θα κοιμάται τώρα. Όσο κι αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να την πίσω να έρθει. Δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός της διασκέδασης.
—Έτσι ξεκουράζεσαι εσύ. Σκοπεύεις να μείνεις εδώ όλη τη νύχτα;
—Όχι, μέχρι τις τέσσερις.
—Καλά κάνεις.
Εκείνη τη στιγμή απομακρύνθηκε αυτός με τα κερατάκια κι έφτασαν στ’ αυτιά μου αυτά τα λόγια:
—Τίποτα δεν υποψιάστηκε.
—Πώς είναι δυνατό; Αφού έφυγα μία ώρα μετά απ’ αυτόν...
—Στις τέσσερις είπε;
—Ναι.
—Έχουμε καιρό. Είσαι σίγουρη για την υπηρέτρια;
—Δεν υπάρχει κανένας φόβος, γιατί...

Ένα κύμα συνομιλιών έκοψε τον ειρμό της περιέργειάς μου. Οι υπόλοιπες λέξεις του διαλόγου ανακατεύτηκαν με τις επαναλαμβανόμενες φωνές: με ξέρεις; σε ξέρω, και λοιπά, κ.λπ.
Δεν φάνηκε λοιπόν τυχερό που έφερα σήμερα το βράδυ ένα ντόμινο ίδιο με όλων των εραστών, παρεμπιπτόντως πιο χαρούμενο από τον Κεβέδο, που τη νύχτα έμοιαζε σ’ όλους αυτούς που περίμεναν για να τους δείρουν;

—Σουτ! σουτ! Επιτέλους σε βρήκα, μου είπε μια άλλη σβέλτη μάσκα πιάνοντας με από το χέρι και με φωνή ταραγμένη από τη χαρά που εκπληρώθηκε η ελπίδα της. Έχει πολλή ώρα που με ψάχνεις;
—Όχι βέβαια, γιατί δεν περίμενα να σε βρω.

Ο φίλος μου δε βρήκε αυτό που έψαχνε και απ' ότι κατάλαβα ήταν γιατί δεν έψαχνε τίποτα,
όπως συμβαίνει και σε πολλούς άλλους. Κάποιες μανάδες έψαχναν τις κόρες τους και
κάποιοι σύζυγοι τις συζύγους τους, αλλά ποτέ καμμιά κόρη δεν έψαξε τη μάνα της και
καμμιά σύζυγος το σύζυγο της. Μπορεί να είχαν αποκοιμήθει κάπου μές στη σύγχυση
τους...είναι πιθανόν είπα, αλλά δεν είναι δυνατόν.
Μια μάσκα ήρθε τρέχοντας προς το μέρος μου.
- Εσύ είσαι; Με ρώτησε μυστηριωδώς.
- Ναι εγώ είμαι- είπα σίγουρος πως δεν ελεΓα ψέμματα.
- Γνώρισα το μεταμφιεσμένο, αλλά σήμερα είναι αδύνατον. Η Πακίτα είναι εκεί και εκτός
αυτού ο άντρας της επέμενε να έρθει. Δεν ξέρουμε που στα κομμάτια βρήκε εισητήρια.
Κρίμα! Ήταν καλή περίσταση! Σε είδαμε αλλά αφού δεν τόλμησε να σου μιλήσει εκείνη,
έστειλε εμένα να σου πω ότι ο, τι και να γίνει, θα τα πείτε αύριο στο "sartén"...θα φοράει
στολή στο χρώμα του δέρματος και λευκούς φιόγκους...
- Καλώς.
- Είσαι μέσα;
- Εννοείται.
- Που είναι βρε η γυναίκα σου; Ρώτησε ένα περίεργο πλάσμα ντυμένο με περισά κερατά
και μαύρη στολή, που συνόδευε κάποιον με την ίδια στολή.
- Πρέπει να κοιμάται τέτοια ώρα. Όσο και αν προσπάθησα να την πείσω να έρθει, δεν τα
κατάφερα. Απεχθάνεται τη διασκέδαση.
- Έτσι θα ξεκουραστείς για χάρη της. Τι λες; Θα κάτσεις εδώ όλη νύχτα;
- Όχι, μέχρι τις τέσσερις.
- Καλύτερα.
- Στο μεταξύ, είχε απομακρυνθεί το πλάσμα με τα κερατά και κρυφάκουσα τα ακόλουθα:
- Δεν υποψιάστηκε τίποτα.
- Πως είναι δυνατόν; Αφού έφυγα μια ώρα αργότερα.
- Στις τέσσερις δεν είπε;
- Ναι.
- Προλαβαίνουμε. Είσαι σίγουρη για την υπηρέτρια;
- Δεν προσέχουμε καθόλου γιατί...
- Ένα κύμα κόσμου διέκοψε την περιέργεια μου...η υπόλοιπη συζήτηση μπερδεύτηκε με
επαναλαμβανόμενες ερωτήσεις τύπου: γνωριζόμαστε; κλπ.
Δεν ήταν μάλλον της τύχης μου γραφτό να έρθω σήμερα το βράδυ με έναν μεταμφιεσμένο
όπως και οι υπόλοιποι εραστές, ε; Επι της ευκαιρίας όμως, δεν είμαι πιο ευτυχής από το
"Quevedo" που τα βραδυα μοιάζει σε όσους θέλουν να τους χτυπήσουν;
- Σούτ, σουτ! τελικα σε βρήκα, μου είπε κάποια άλλη φινέτσατη μάσκα, πιάνοντας με από
τον ώμο με μια ήρεμη και ζωηρή φωνή, γεμάτη προσδοκία. Με έψαχνες εδώ και αρκετή
ώρα;
- Μπα όχι, γιατί δεν περίμενα να σε συναντήσω.

Ο φίλος μου δεν βρήκε αυτό που έψαχνε, και όπως υπέθεσα τελικά, μάλλον δεν έψαχνε τίποτα, αυτό ακριβώς που συμβαίνει δηλαδή με όλους. Φυσικά, κάποιες μάνες έψαχναν τις κόρες τους και κάποιοι σύζυγοι τις γυναίκες τους, αλλά ούτε μία κόρη δεν έψαχνε τη μάνα της και ούτε μία γυναίκα το σύζυγό της. Ίσως – έλεγαν – να αποκοιμήθηκαν μέσα στη σύχγιση, μέσα στη μουσική... Είναι δυνατόν – έλεγα από μέσα μου – αλλά δεν είναι πιθανόν.

Μία μάσκα κινήθηκε βιαστικά προς το μέρος μου.

- Εσύ είσαι; – με ρώτησε συνωμοτικά
- Εγώ είμαι – απάντησα, σίγουρος πως δεν έλεγα ψέματα.
- Σε κατάλαβα από το ντόμινο· απόψε όμως δεν γίνεται· εκείνη εκεί είναι η Paquita· αλλά ο σύζυγος βάλθηκε να έρθει κι αυτός· δεν ξέρουμε πού στο καλό βρήκε προσκλήσεις. Κρίμα, τέτοια ευκαιρία! Σε είδαμε, και επειδή δεν τολμάει να σου μιλήσει η ίδια, έστειλε εμένα να σου πω πως αύριο θα βρεθείτε σίγουρα στη Sartén... Με κόκκινο ντόμινο και λευκές κορδέλες...
- Καλά.
- Σύμφωνοι;
- Θα έρθω σίγουρα.
- Και με τη γυναίκα σου τι γίνεται; - είπε σε κάποιο άλλο περίεργο ον που ήταν ντυμένο όλο, πάνω ως κάτω, με μικρά κερατάκια, ενα μαύρο ντόμινο που κρατούσε αγκαζέ άλλο πανομοιότυπο ντόμινο.
- Θα κοιμάται τώρα· ό,τι κι αν έκανα, δεν κατάφερα να την πείσω να έρθει· μισεί τις εξόδους όσο καμιά.
- Κι έτσι έχεις ήσυχο το κεφάλι σου. Σκοπεύεις να μείνεις όλη νύχτα;
- Όχι, μέχρι τις τέσσερις.
- Καλά θα κάνεις.
Τη στιγμή εκείνη είχε απομακρυνθεί αυτός με τα κερατάκια και με δυσκολία μπόρεσα να διακρίνω τις λέξεις που ακολουθούν:
- Δεν έχει υποπτευθεί τίποτα.
- Μα πώς θα μπορούσε; Αφού έφυγα μία ώρα μετά από αυτόν...
- Στις τέσσερις είπε;
- Ναι.
- Έχουμε χρόνο. Είσαι σίγουρη για την υπηρέτρια;
- Δεν υπάρχει κανένας φόβος, αφού...

Ένα κύμα ανθρώπων έκοψε την κλωστή της περιέργειάς μου· οι υπόλοιπες λέξεις του διαλόγου μπλέχτηκαν με τις φωνές που επαναλάμβαναν: με ξέρεις; σε κέρω, κλπ.

Μήπως τελικά δεν ήταν και πολύ τυχερό για μένα εκείνο το βράδυ να φοράω ένα ντομινό ίδιο όπως όλων των άλλων εραστών, αν και, όπως και να ‘χει, ήμουν πιο ευοίωνος από τον Quevedo, που έμοιαζε με σκοτάδι πίσσα για όσους περίμεναν για να δείρουν τους συγκεκριμένους εραστές;

- Ψψψ! Ψψψ! Επιτέλους σε βρήκα – μου είπε μια άλλη μάσκα λυγερή, πιάνοντας μου το χέρι, και με φωνή τρυφερή και αναστατωμένη από μια προσδοκία που μόλις είχε γίνει πραγματικότητα. Με ψάχνεις πολύ ώρα;
- Να σου πω την αλήθεια, όχι, γιατί δεν περίμενα να σε βρώ.